بررسی روابط بینامتنی میان شعر «صفی ‌الدین ‌حلی» و قرآن‌ کریم

میراث دینی از مهم‌ترین ساختمایه‌های شعری و از پربارترین منابع الهام‌گیری شاعران در جهت واگویه‌‌ی احساسات درونی و اندیشه‌های ایشان محسوب می‌گردد. در این بین قرآن‌کریم به واسطه‌ی عمق معانی، غنای واژگانی و ویژگی‌های منحصر به‌فرد هنری و بلاغی، در مقام ارزشمندترین منبع دینی الهام بخش نزد شاعران و ادیبان مسلمان قرار دارد. به‌گونه‌ای که ایشان در شعر خویش با کلام وحی رابطه‌ی بینامتنی برقرارکرده، از این آبشخور سرشار در سطوح مختلف مفهومی، لفظی و اسلوبی بهره برده اند. یکی از شاعرانی که عبارات و معانی قرآنی از اصلی‌ترین دستمایه‌های هنری او محسوب می‌گردد، «صفی‌الدین‌حلی» است. در جستار پیش رو، با تکیه بر روش توصیفی-تحلیلی، پس از بررسی نظرات گوناگون ناقدان غربی و عربی پیرامون نظریه‌ی بینامتنیت وانواع آن، انواع رابطه‌ی بینامتنی قرآنی در شعر«صفی‌الدین‌حلی» نقد وواکاوی خواهد شد که شامل هفت نوع رابطه‌ی بینامتنی کامل متنی، کامل تعدیلی، جزئی، واژگانی، اسلوبی، الهام گیری و اشاره‌ای(تلویحی)می‌باشد. نتایج جستار حاضر حاکی از آن است که رابطه‌ی بینامتنی قرآنی در مدائح نبوی و مراثی شاعر از بسامد بیشتری برخوردار است. از طرفی بینامتنی کامل تعدیلی، اشاره‌ای و جزئی بیشتر مورد توجه صفی‌الدین‌حلی بوده است.